వినాయకచవితి నాడు బాల్యంలో నా జ్ఞాపకాలు

                                                                

వినాయక చవితి అంటే తెల్లవారుజామునే నిద్రలేచి పత్రి కోసం మిత్రులతో కలిసి పొలాలకు వెళ్ళిన రోజులు గుర్తుకొస్తున్నాయి. మా వూర్లో వినాయకుడికే ఉత్సవాలు బాగా జరుగుతాయి. గణపతి నవరాత్రుల కాలంలో గ్రామంలో హరికధ, బుర్రకధ, తదితర పురాణ కాలక్షేపాలతో ఉత్సవ వాతావరణం ఉండేది. మరే పండగకు అలాంటి శోభ కనిపించదు. ఈ మధ్య కాస్త తగ్గింది కానీ నా చిన్నతనంలో అదే ప్రత్యేక ఆకర్షణ. గ్రామం సెంటర్లో ఉండే వినాయక గుడిలో భారీ మట్టి వినాయకుడిని పెట్టి భక్తి శ్రద్దలతో పూజించేవారు. నిమజ్జనం రోజు ఆ విగ్రహాన్ని ఊరంతా ఊరేగించి పంట కాలువలో కలిపేసేవారు. 

                   ఇది అన్ని ఊళ్లలో చేస్తారు వింతేముంది అని మీకు అనిపించవచ్చు., కానీ ఇప్పుడంటే ఆఫీస్ నుంచి వెళుతూ పత్రి పట్టుకు వెళుతున్నాం. మా  వూర్లో  పత్రి కొనటం కంటే ధనిక, పేద, చిన్న, పెద్ద రైతులు, కూలీలు ఈ తేడాలేమీ లేకుండా ప్రతి ఇంటి నుంచి ఎవరో ఒక్కరు (మరీ ఆరోగ్యం బాగోని పక్షంలో తప్ప) పత్రి సేకరించేందుకు వచ్చేవారు. మేమంతా ఉదయం 5 గంటలకే నిద్ర లేచి  కనీసం రెండు కిలోమీటర్లు వెళ్లి పొలాల వెంట తిరిగి అన్ని రకాల పత్రాలను సేకరించి వస్తూ వస్తూ పెద్ద కాలువలో స్నానం చేసి 7 గంటల కల్లా తిరిగి వచ్చేవారం. ఈ క్రమంలో మా మిత్ర బృందమంతా కలిసి ఒక్కటిగానే వెళ్ళేవారం. పెద్ద కాలువలో దిగాలంటే మొదట్లో భయం వేసేది. రైతు బిడ్డను కదా చిన్నప్పుడే ఓ ఏడాది నాన్న ఈత నేర్పించడంతో ఆ భయమూ పోయింది. పత్రి సేకరణ, కాలువ స్నానం... స్నేహితులతో నిజంగా అదొక గొప్ప అనుభూతి. ముందు రోజు తెచ్చిన మట్టి విగ్రహం పెట్టి ఆ రోజు పూజ పూర్తి చేసేవారం.  ఏటా వినాయకచవితి అంటే గుర్తుకువచ్చే ఈ జ్ఞాపకాలను తడిమి తడిమి చూసుకోవడం అదొక అనిర్వచనీయమైన అనుభూతి. 

   మీకూ ఇటువంటి జ్ఞాపకాలు గుర్తుకొస్తున్నాయా..? ఇంకేం ఎంచక్కా బాల్యంలోకి వెళ్లి ఆ జ్ఞాపకాలను ఒక్కసారి ఆస్వాదించి రండి. మరోసారి మీ అందరికీ వినాయక చవితి శుభాకాంక్షలు.